ميرزا حسينعلي بهاء پس از بركنار كردن برادرش ميرزا يحيي (صبح ازل) و جمع نمودن با بياني چند به گرد خويش، همانند باب دست به نگارش يك سلسله مبادي زدي كه با منعكس نمودن پاره اي از آن پي به آنچه او «آئين بهائي» ناميد مي بريم.

لازم به يادآوري نيست كه فرقه بهائيت همان بابيت با تغييراتي چند  مي باشد.

يكي از كتابهاي ميرزا حسينعلي بهاء «لواح» نام دارد كه آن را به زبان عربي نوشته است، ناگفته نگذريم كه ميزان عربي ميرزا حسينعلي در رديف همان عربي باب است ولي توجيهي كه بهاء ارائه مي دهد حتي از توجيه باب هم مضحك تر است: وقتي در مورد غلط هاي دستوري بهاء از او سؤال شد گفت:

صرف و نحورا بايد با نوشته هاي من سنجيد، نه نوشته هاي مرا با قواعد صرف و نحو!!

و اينك ترجمه آن نوشته ها:( يادآور مي شود كه بهائيان و بابيان همواره سعي دارند نوشته هاي سران آن قوم را بهر بهائي جمع و نابود كنند كه خوانندگان با خواندن محتويات آن به خوبي دليل اين كار را خواهند فهميد. تنها اظهار نظري كه در مورد آن نوشته ها در اينجا منعكس مي كنيم گفته كسروي است كه مي گويد:

((… باب و بهاء در قانونگذاري ( يا به گفته خودشان: احكام) نيز  بي خرديهاي بسياري از خود نشان داده اند. نوشته هاي باب (وبهاء) چندان بيخردانه است كه چنانكه گفتيم ناچار شده اند كه آنها را از ميان ببرند واز مردم پوشيده دارند)).

واما آن احكام

يكي از دعات خود را به نام ((عندليب)) به كلامي طويل اول به فارسي و سپس به عربي خطاب مي كند وچنين مي گويد:«متن عربي»(ترجمه)

– بدان كه ما همه را امر به تبليغ كرديم و در شرايط مبلغين آنچه را كه شخص بر فضيلت اين ظهور و عزت و عطاء و الطاف آن انصاف دهد نازل كرديم، براي كسي كه مي‌خواهد رو به افق اعلي بياورد سزاوار است كه ظاهر و باطن خويش را از آنچه در كتاب خدا پروردگار جهانيان (يعني كتاب شريعتي خود بهاء) نهي شده است پاك سازد و در قدم اول به آنچه رحمن در فرقان به گفته خودش (قُل الله ثُمَ ذَر‎هُم‎ْ في خوضهم يَلعبون‎ْ) نازل فرموده  تمسك جويد و رفتار كند.

و آنچه را غير از خدا است مانند خاك ببيند، اين چنين نور امر در بازگشتگاه از افق آسمان اراده خداي مقتدر عزيز وهاب تابيده است و در قدم ديگر به تمام جهات خود به سوي چهره رو بياورد وبه زبان سر و حقيقت در حاليكه رو به خانه عظم داردتوجه كند، برخيزد و بگويد (تركت ملة قوم لا يو منون وهُم بالاخرة هُم‎ْ كافرون) هرگاه كسي بدين دومقام و بدين امر فائز گرديد؛ از قلم اعلا در صحيفه حمراء از اهل بهاء نوشته خواهد شد تا آنكه مي گويد:

– بگو الهي الهي (مقصودش خود او است) بندگانت را بر رجوع سوي خود و مشاهده در آثار علايت به چشم خود تأييد كن، اي پروردگار آنها را از درياي جود و خورشيد عطايت منع مكن و از ساحت قدس خودت دور مساز. اي پروردگار تورا به نور عمر خودت كه هنگام ظهور آن آثار شرك و نفاق محو مي شود سؤال مي كنم كه تخت جهل وناداني را با تخت علم و عرفان و عرش ظلم وستم را با كرسي عدل و انصاف عوض كني؛ زيرا توئي مقتدر عزيز منان. تاآنكه مي گويد:

– به تحقيق كه در عالم پيش از اين و بعد از اين ظاهر نگشته و نمي شود ظاهرشد، كتاب در ملكوت بيان (يعني بيان باب) براين گواهي مي دهد خوشابه حال شنوندگان، خوشابه حال فائزان. تاآنكه به فارسي چنين مي گويد (ترجمه عربي).

– تفكر كن در معرضين از بيان (مقصود ازليها هستند) آنهائي كه با بالهاي اوهام درفضاي اوهام پرواز مي كنند وتاكنون ندانسته اند كه چه كسي را پروردگارشان خلق كرده است. (مقصودش اين است كه او خالق باب است). تا آنكه به عربي مي گويد:(ترجمه).

– و باقي نماند حرفي جزء آن كه انصاف داران اورا ببينندكه بر عرش ظهور برقرارگذشته است به درستيكه پروردگارت مي داند و مي گويد و بيشتر مردم نمي دانند.

پس يكي از دعات خود رابه نام نصرالله به اين گفته اش مخاطب قرار مي دهد:

– اي نصرالله به تحقيق تو را يادكرده است كسي كه در هواي من پرواز كرده و به ريسمان من تمسك جسته است، ما تو را ياد كرديم به يادي كه بدان وجوه، به سوي مالك كرم وجود توجه مي كنند پس شكر كن و بگو:

سپاس از براي تو مي باشد كه مرا ياد نمودي وآنچه را كه هر حرفي  از آن به عنايت و رحمت و فضل و عطاي تو فرياد مي كند، براي من نازل فرمودي. پروردگار! مرا مي بيني كه به واسطه آيات تو مجذوب گشته ام و به آتش محبت برافروخته شده ام. از تو مي خواهم كه مرا خود كه عقل ها و دلها به واسطه آن مضطرب گشته، ثابت و راسخ بداري. نيست خدائي مگر توكه فرد و واحد و عزيزي.

اي نصرالله! بر تو بهاء و عنايت خدا باشد؛ كسي كه پيش از من بود، ذكر كرده است كه مادرت پيش از اين به ذكر من فائز شده است، خوشا به حال او ما گواهي مي دهيم كه به گوهري كه نظير ندارد و دري كه خدا آن را اشباه و امثال مقدس داشته است فائز شده است و آن در و گوهر محبت من عزيز بديع مي باشد. كسي كه پيش از من بوده و وي را به عنايت من مژده داده، و او را به انوار نير معرفت من نوراني نموده است؛ زيرا پروردگار تو مشفق و كريم است.

و باز هم يكي از دعات خود، عندليب را بدين گفتار مخاطب ساخته است:

– اي عندليب! من مرحوم مرفوع «حسن خان» را كه از زندان معرضين ومنكرين (يعني ازليها) به سوي افق ابهي و رفيق اعلي بالا رفت ياد كردم، خوشا به حال او ونعمت ها بر او ارزاني باد. قسم به جان خود كه او به چيزي كه احدي پيش از او بدان فائز نگشته بود، فائز شده است. اكنون مقربان او بر مقام كريم مي بينند، هنگامي كه او   مي خواست حضور يابد و ملاقات كند؛ ما او بوديم و او را به چيزي كه درياي غفران را در عالم امكان به موج مي آورد و نسيم عنايت پروردگار جهانيان را به هيجان در مي آورد، يادكرديم و آنچه را سبب روشنائي چشم عارفان است نازل كرديم و به «ارض طاء»(يعني طهران) فرستاديم؛ به درستي كه رحمت پروردگار تو تمام وجود را از غيب و شهود احاطه دارد. واي بر كسانيكه مقام او را نشناختند  و كاري كردند كه هر منصفي بر آن نوحه مي كند و اشك عارفان بر آن جاري مي شود آيا باقي مي مانند.كسانيكه ستم كردند؟ يا وقتيكه گرفتار مي شوند، گريز گاهي براي خودشان پيدا مي كنند؟ نه قسم به بيان من كه حقايق ملاء و فردوس ابهي و بهشت عليا بدان محذوب مي گردند.

بگو: خدايا خدايا (مقصود خودش مي باشد) ميان بندگان خود افت بيانداز و آن چه را از آنها مي خواهي به وجود خودت به آنها معرفي كن. اگر معرفت داشته باشند؛ هرآينه بر خودشان توجه خواهند كرد و بر آنچه در روزهاي تو از آنها فوت گشته، گريه خواهند كرد پروردگارا! آنها را به خودشان واگذار مكن و از تقرب به خورشيد معرفتت منع مكن؛ زيرا تو به هر چه مي خواهي قدرت داري. سپس اجر كسانيكه آن را نافله قرار دادند، در نزد خودت گنجي قرار بده؛ زيرا تو صاحب فضل بسيار و امين و حافظ و حارس معيني.

ياد آوريد مادر و خواهر را، خوشا به حال آنها و ارزاني باد برآنها نعمت ها بدرستيكه مظلوم در زندان بزرگ خواسته است كه آنها را به قسمي ياد كند كه اسامي آنها به دوام ملكوت خداي عزيز حميد باقي بماند. خوشا به حال تو اي كنيز من و برگ من كه خداي كسي را كه بر خدمت به امر من و ياد آوري من در ميان بندگان من، و ثناخواني من در ميان خلقم برخواسته است؛ از توبه وجود آورده است.

به تحقيق كه خداي تبارك و تعالي او را به نشرآثار خودش كه به نور آن آسمان و زمين روشن گشته و دلها و قلوب نوراني شده است موفق داشته است؛ ما بعضي از اجر وي را در تبليغ امر و اظهار كلمه براي تو مقرر داشتيم.

اي عندليب! كسي كه پيش از من بود او را بزرگ كرده، او را به عنايت و رحمت من كه بر تمام اشياء دارد و نور من كه عالم وجود را نوراني ساخته، بشارت داده است. دراين وقت ما خواهرت را يادمي كنيم و او را به عنايت خدا، پروردگار عرش، بشارت مي دهيم. اي برگ من بر تو باد بها و رحمت من.

تا آنكه مي گويد:

– ما كنيز ديگر خود را ياد مي كنيم. خوشا به حال گوشي كه نداء (يا امتي و يا عبدي) مرا بشنود وقلبي كه به سوي خداي مالك روز جزا اقبال كند. اي زن خوشنود باش به اينكه من تو را ياد مي كنم و به حمد پروردگار عزيز و عظيم خود تسبيح كن. ما كنيزان خود را كه در اطراف مي باشند ياد مي كنيم و آنها را بدان چه از نزد خداي فرد خبير برايشان مقرر گشته بشارت مي دهيم، كسي كه به اقبال فائز شود؛ نزد خدا از بالاترين است، خوشا به حال زنان و مردان فائز و سپاس بر خداي پروردگار جهانيان.