يكى از مسائلى كه پيروان اديان‏و مذاهب گوناگون ، اعم از يهوديان ،مسيحيان ، زرتشتيان و مسلمانان وهمه ملل عالم بر آن اتفاق نظر دارند،مساله ظهور يك مصلح حقيقى ومنجى اعظم در آخرالزمان است. همه‏اديان و مذاهب حاكم بر جهان، ازكسى كه نجات‏ دهنده بشريت وخاتمه ‏دهنده به ظلم و ستم ، جنگ،فساد، فقر و ناامنى است، سخن به‏ ميان آورده و آمدن او را نويدداده‏اند. همه، چشم به راه و آماده‏ اندكه شايسته ‏ترين انسان روى زمين،پا به عرصه ظهور گذاشته ، كمال‏واقعى انسان را ارزانى بدارد، كژي هاو كاستى‏ ها را ريشه‏ كن سازد،فضيلت و تقوى را بگستراند و پرچم‏ هدايت و ايمان را در همه جهان‏ برافرازد. محروميت و ناكامى را ازميان برداردو بشر را از نعمت‏آسايش بهره‏مند سازد. چرا كه اين‏وعده الهى تخلف‏ ناپذير است.

علامه طباطبايى رحمه الله در اين زمينه‏ مى ‏نويسد:

«بشر از روزى كه روى زمين ‏سكنى گزيده ، پيوسته در آرزوى‏يك زندگى اجتماعى مقرون به ‏سعادت مى‏باشد و به اميد رسيدن‏ چنين روزى قدم برمى ‏دارد و اگر اين‏خواسته تحقق خارجى نداشت،هرگز چنين آرزو و اميدى در نهاد وى نقش نمى‏ بست ; چنانچه اگرغذايى نبود، گرسنگى نبود، اگر آبى‏ نبود تشنگى تحقق نمى ‏يافت و … ازاين روى ، به حكم ضرورت (جبر)آينده جهان روزى را در برخواهد داشت كه آن روز جامعه بشرى پر ازعدل و داد شده و با صلح و صفازندگى خواهند كرد و افراد انسانى‏غرق فضيلت و كمال مى‏شوند و البته‏ استقرار چنين وضعى به دست‏ خودانسان خواهد بود و رهبر چنين‏ جامعه‏ اى منجى جهان بشرى و به‏لسان روايات «مهدى‏» خواهد بود.» (1)

بنابراين ، اعتقاد به «مهدى‏» تنهايك باور اسلامى نبوده و رنگ خاص‏دينى ندارد، بلكه عنوانى ست‏براى‏ خواسته‏ ها و آرزوهاى همه انسان ها با كيش ها و مذاهب گوناگون وهمچنين ، بازتاب الهام فطرى تمامى‏ مردم است كه با همه اختلافاتشان ‏در عقيده و مذهب ، دريافته اند كه ‏براى انسانيت در روى زمين، روزموعودى خواهد بود كه با فرارسيدن آن ، هدف نهايى و مقصدبزرگ رسالت هاى آسمانى تحقق ‏مى‏يابد و طومار ستمگران درهم ‏پيچيده مى‏شود.

آرى ، جهان به سوى آينده ‏درخشان و تكامل روحانى و عقلانى‏ و نظام واحد و مستحكم دينى وغيبت صغرى از زمان‏ شهادت ‏امام‏ حسن‏ عسكرى‏ عليه السلام‏ در هشتم ربيع‏ الاول ‏سال‏260 ق‏كه حضرت‏ ولى‏ عصر عليه السلام متولى امرامامت گرديد، آغاز شده وبا وفات «على بن محمدسمرى » چهارمين و آخرين‏ نايب حضرت، در نيمه‏ شعبان سال ۳۲۹ ق پايان‏ يافته است.