رابطه ی دوسویه هنرنمایش واجتماع

هنررا – درمعنای عام آن – می توان انعکاس چالشهای همه جانبه جامعه ازطریق فرایند تولید خلاقانه ی هنرمند نامید .این تعریف به آن معنا است که کارهنرمند ، فارغ ازشیوه وسبکی که برای ارائه اثرخود برمی گزیند ، برمبنای جریان زندگی ودغدغه های بشربنیان نهاده می شود. ازاین منظر، می توان تاثیررخدادهای اجتماعی را برخلق آثارهنری مهم وقابل تامل توصیف کرد. رخدادهای مورد اشاره طیف وسیعی ازمسایل اجتماعی را شامل می شوند ، ازیک اتفاق ساده ی محلی تا وقایعی که تاثیرآنها ازیک محدوده ی زمانی ومکانی خاص فراتررفته وتاریخ زندگی انسان را دستخوش فرازونشیبهای عمده می سازند .

ویلیام جی گریس معتقد است که هنروادبیات منعکس کننده ی شکل ویژه ی زندگانی وفرهنگ هرجامعه هستند . به عقیده ی اوهنرنوعی کارفرهنگی واجتماعی است که درآن مسیرکمال یابنده ی ادراکات فرد وتحول اجتماع منعکس می شود . او ژرف اندیشی دریک اثرهنری را به خاستگاهی تعبیرمی کند که می تواند موجب حرکت یا جنبشی شود که درسرنوشت افراد دیگرتاثیربگذارد .( گریس ، 1965)

هرچند ویژگی تاثیرپذیری ازرخدادهای اجتماعی منحصربه یک یا چند شکل هنری خاص نبوده ودرتمامی اشکال هنری متجلی می شود اما ، دربرخی ازهنرها جلوه ی بیشتری را داشته وبه عبارت دیگرفرصت نمود پررنگ تری را می یابد . هنرنمایش ازجمله ی این هنرها است که شاید بیش ازسایراشکال هنری با رویکردی متقابل ودوسویه ،هم به شدت ازجریان سیال حیات اجتماعی متاثرمی شود وهم براین جریان تاثیراتی شگرف می گذارد.هارتئول ،1985

بنابراین می توان چنین اظهارکرد که نمایش هنری به شدت اجتماعی است که درمیان سایرهنرها ازویژگی تاثیروتاثرمتقابل با اجتماع وفرایندهای اجتماعی برخورداراست .

این را که متمایز کننده ی هنرنمایش با دیگرهنرها است ، می توان به چند عامل اساسی نسبت داد . اجرای زنده وجود تماشاگرفعال که بیشتردرحکم مشارکت کننده است تا نظاره گر، مشابهت های فراوان با زندگی جاری انسان وسخن گفتن با تماشاگرازطریق گفتگوهای نمایشی وامکان تاثیرگذاری تماشاگربراجرا یا به عبارتی وجود یک رابطه ی سه سویه دریک اجرای تئاتر، ازجمله ی مهمترین این عوامل هستند .

بن هانسون ( Ben jonson) درکلامی موجزشباهت نمایش وزندگی را تحت عنوان این که همه ی زندگی ما مانند یک نمایش است بیان می کند ، نمایشی که هرفرد با فراموش کردن خود ازتاثیردیگری دررنج است وگرچه بیشترافراد باید بازیگراین نمایش باشند ، برخی نیزباید درنقش تماشاگرظاهرشوند . (برنز، 1972) مارش کسدی ( Marsh Cassady) درتوضیح تمایزتئاتربا دیگرهنرها ازمنظرنزدیکی با زندگی انسان چنین می نویسد:

" تئاتردرنسبتی غیرقابل قیاس با دیگرهنرها ، ازنقطه نظرسخن گفتن با مخاطب بسیارخاص و ویژه عمل می کند . درتئاترارتباط کلامی با تماشاگر، درقالب گفتگو( Dialogue) ازاهمیت بیشتری برخورداراست اگرآنرا درمقابل شیوه ارائه زندگی روی صحنه ی نمایش است . همه ی عوامل یک اجرا ، ازنویسنده گرفته تا کارگردان، بازیگران ، طراحان وسایرین ، می کوشند تا به این زندگی شکل دهند" .( کسدی ،5-1997،6(

درمیان وقایعی که یک جامعه را متاثرازخود می سازند، جنگ ازاهمیت خاصی برخورداراست .پیچیدگی های خاص جنگ ومیزان تاثیری که برزندگی انسانها می گذارد ، این پدیده های اجتماعی را که مورد تجربه بشر، ازبدوی ترین تا مدرن ترین نوع آن ، بوده است به عنوان واقعه ای منحصربفرد معرفی می کند . سرتاسرتاریخ بشرنقش گرفته ازجنگلهای مختلفی است که با انگیزه ها ، طرفین ، قلمروجغرافیایی ، شکل ونتایج متفاوت رخ داده ونه تنها درزمان وقوع ، بلکه تا نسلها بعد زندگی انسان را دستخوش تغییروتحولات بسیارساخته اند.

به طورطبیعی جنگ برفرهنگ وهنرجوامع نیز، مانند سایرارکان جامعه مانند سیاست واقتصاد ، تاثیرمی گذارد، تاثیری که شاید به لحاظ ویژگیهای فرهنگ وماندگاری آن درژرفای اعتقادات وباورهای یک جامعه ی انسانی بسیارعمیق ترازسایرتاثیرات آن است . درطول سالیان درازی که اززندگی بشرمی گذرد ، براساس موضوع جنگ آثارهنری فراوانی خلق وارایه شده است . به عبارت دیگر،پدیده ی جنگ نقشی مستقیم درخلق تعداد کثیری ازآثارهنری ارزشمند توسط هنرمندان کشورهای مختلف شده وطبقه بندی جدیدی را درحوزه ی فرهنگ ایجاد کرده است که اصطلاحا " هنروادبیات جنگ " نامیده می شود .

همان طورکه پیش ازاین گفته شد ، هنرنمایش – یا درمعنای خاص ترآن تئاتر- بیش ازسایرهنرها قابلیت تطبیق با مسایل اجتماعی راداشته وبصورتی متمایزنسبت به فرایندهای اجتماعی عکس العمل نشان می دهد . پس بی راه نیست اگربگوییم که بخش قابل توجهی از آراء هنرمندان – وحتی فلاسفه وجامعه شناسان – دررابطه با زوایای گوناگون جنگ ، با استفاده از"تئاتر" ثبت وجاودانه شده است .