در ذكر مواطن و مواقف و مواضعي كه فرستادن صلوات، تأكيدش بيشتر است.

اول: در هر جائي كه اسم مبارك آن سرور ـ عليه و آله الصلوه و السلام ـ برده شود، خواه خود مذكور نمايد، و خواه از كسي بشنود، كه در آن مقام، فرستادن صلوات واجب است. و در فصل دوم، تحقق آن مذكور شد.

و مراد اين است: از ياد كردن و شنيدن اسم مبارك آن حضرت، فرستادن صلوات واجب مي‌شود، خواه ذكر كردن و شنيدن واجب باشد يا نباشد؛ چنانكه در خواندن و شنيدن آية عزيمه، سجده واجب مي‌شود، اگر چه خواندن و شنيدن آن واجب نباشد.

دوم: در ابتداء هر كلامي كه آن را قدري باشد. و علماء خطبه‌اي را كه مشتمل بر حمد و ثناء الهي و صلوات بر رسول ـ صلي الله عليه و آله ـ نباشد، آن را «ابتر» مي‌گويند و مي‌نامند، يعني مقطوع از خير و فايده. و عامه از رسول خدا صلي‌الله و عليه و آله ـ روايت كرده‌اند كه فرمود:

« هر كلامي كه در آن، به ذكر خدا و درود بر من ابتدا كرده نشود، آن كلام، ابتر ـ يعني از خير، مقطوع ـ بود».

سوم: در ابتداء وضو.

و عامه از اميرالمؤمنين ـ عليه‌السلام ـ روايت كرده‌اند كه رسول خدا ـ صلي‌الله و عليه و آله و سلم ـ فرمود كه:

«يا علي چون خواهي وضو بسازي، بگو: بسم‌الله و الصلوه علي رسول ‌الله»

چهارم: عامه از رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ روايت كرده‌اند كه فرمود:

« چون از وضو فارغ شويد، بگوئيد: اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شريك له، و اشهد ان محمداً عبده و رسوله. و بعد از آن صلوات فرستيد. و چون چنين كنيد، گشاده مي‌شود براي شما درهاي رحمت».

پنجم: عامه از اميرالمؤمنين ـ عليه‌السلام ـ روايت كرده‌اند كه فرمود:

« اذا مررتم بالمسجد فصلوا علي النبي صلي الله عليه و آله»

يعني: هر گاه مرور كنيد به مسجدي، صلوات فرستيد بر پيغمبر ـ صلي‌الله عليه و آله ـ.

و اين حديث را به دو طريق معني كرده‌اند:

يكي آنكه «بالمسجد» به معني « في‌المسجد» باشد، يعني هر گاه داخل در مسجد شويد، صلوات فرستيد.

و ديگر آنكه به معني « علي المسجد» باشد، به اين معني كه چون بر كنار مسجد بگذريد، صلوات فرستيد.