در شمارة نوروز 1324 مجلة سخن داستاني به چاپ رسيد كه تولد نويسنده‌اي ديگر را نويد مي‌داد، نويسنده‌اي كه همچون چوبك با تأثير از هدايت شروع كرد اما خيلي زود در پي يافتن استقلال هنري برآمد و پاره‌اي از «ايراني» ترين داستان‌ها را پديد آورد.

داستان « زيارت » نام داشت و جوان 22 ساله‌اي به نام جلال آل احمد (1348-1302) آن را نوشته بود. آل احمد موفق شده بود با شوري مذهبي شرحي دقيق و دروني از يك سفر زيارتي به دست دهد. جنبة مذهبي داستان آنقدر قوي است كه توصيفها را نيز در برگرفته است:

خورشيد كه با قرص قرمز رنگ خود كم‌كم فرو مي‌نشست در نظرم پرچم خونين عزيزان زهرا مي‌نمود كه اندك اندك سرنگون مي‌شد.

داستان « زيارت » ويژگي‌هاي اساسي داستان نويسي آل احمد را در خود دارد: راوي داستان آدمي است بيگانه از جمع: « هر كس حالي دارد و جز من هيچ‌كس در اينجا تماشاچي نيست». همين ناظر وقايع است كه در ديگر داستان‌ها نيز از وقايع و آدمها برايمان گزارش مي‌دهد. در داستان « ديد و بازديد عيد » و چند داستان ديگر از مجموعة ديد و بازديد (1324)، راوي تماشاگر تصويرهايي انتقادي اما سطحي از سنخ‌هاي مختلف اجتماعي ترسيم مي‌كند. جرقه‌هايي از سمتگيري به سوي ايده‌هاي نوين، به صورت همدردي با مردم فقير، نيز در اولين داستان‌هايش به چشم مي‌خورد؛ جرقه‌هاي كم‌سويي كه قادر به روشن كردن و نشان دادن درون زندگي محرومان نيست. اما آل‌احمد در هيچ‌يك از اين داستان‌ها موفق به آفريدن شخصيت يا موقعيت زنده‌اي نمي‌شود و حتي نمي‌تواند به توصيف دروني داستان «زيارت» نزديك شود و در حد گزارش‌نويس روزنامه مي‌ماند. قلم نويسندة جوان سطح وقايع را خراش مي‌دهد و قادر به دستيابي به واقعيت و توصيف آن نيست.