دمكراسي و اقتدارگرايي از چالشهاي اساسي حوزه سياسي در كشورهاي در حال توسعه محسوب مي‌شود. تجربه بسيار اندك دمكراسي در برابر سابقه تاريخي اقتدارگرايي در بيشتر اين كشورها و از جمله در ايران نقش مؤثري در شكل‌گيري رفتار سياسي مردم داشته است.

رويكرد كنوني جهان در جهت گسترش فضاي عمومي يا آنچه به عنوان جامعه مدني (شامل حوزه‌هاي عمومي و خصوصي) در كل شناخته شده است، اين كشورها را عملاً در برابر نوعي دوراهي يا تصميم‌گيري استراتژيك پيرامون آينده نظامهاي سياسي در حال توسعه قرار داده است. جهان در ابتداي قرن بيست و يكم شاهد برخي تحولات است كه در تاريخ گذشته اثر چنداني از آنها نبوده است. حمله آمريكا به عراق تحت عنوان پروژه آزادسازي با هدف سرنگوني سيستم اقتدارطلب حزب بعث و رهبر  سرسخت آن، يكي از آنها است.

فروپاشي نظام پر تناقض اتحاد شوروي (كه بيش از حد متصور كارشناسان سياسي دوام پيدا كرده بود) و به دنبال آن فروپاشي سيستم هاي اقتدارطلب اروپاي شرقي كه پيرو مشي اتحاد شوروي بودند، در اوايل دهه آخر قرن بيستم ، نويد دهنده تحولات بزرگي در راستاي گسترش جامعه مدني و گسترش فرهنگ دمكراتيك بود.

مقاله پيش رو، يكي از مقالات سميناري است كه با عنوان فلسفه سياسي در قرن بيستم در سال 1998 در آمريكا برگزار گرديده است. هرچند فاصله 5 ساله از تاريخ ارائه مقاله تا ترجمه آن در حال حاضر، قدري ناموجه مي‌نمايد، امابه نظر مي رسد با توجه به موضوع محوري مقاله يعني تأثير و نقش اخلاق سياسي (فرهنگ سياسي)در شكل‌گيري جامعه مدني، از اهميت زيادي در ايران و منطقه برخوردار باشد.

نقد اقتدارگرايي حاكم بر كشورهاي اروپاي شرقي سابق و آثار آن بر فرهنگ سياسي و حوزه اخلاق سياسي در آنها و اهميت فرهنگ دمكراتيك در راستاي تغيير مباني اخلاق و فرهنگ سياسي مردم موضوع اصلي مقاله است و نويسنده در متن آن، بسياري از مشكلات ساختاري اقتدارطلبي را مورد توجه قرارداده است. روندي كه به نظر مي‌رسد هم در ايران و هم در كشورهاي منطقه لازم است ضمن تبيين تئوريك آن، عواقب نامطلوب اقتدارگرايي را در دو بعد سياسي و اجتماعي مورد توجه قرار داد چراكه اين روند ظاهراً داراي هواداران قدرتمندي است.