كمال از ناحيه خجند ماوراء النهرست كه در بدايت عمر خود بتبريز مهاجرت كرد و در خدمت سلطان حسين جلاير (776-784هجري=1374-1382ميلادي) تقرب حاصل كرد و در خانقاهي كه سلطان براي او ساخته بود بسر مي برد تا بسال 792 هجري (=1390ميلادي) يا 808 هجري (=1405ميلادي) در گذشت. وي از شاعران بزرگ اواخر قرن هشتمست كه مخصوصاً در غزلسرايي مهارت داشت و در ديوان او بغزلهاي مطبوع زياد ، كه غالباً مقرون بذوق عرفانيست . مي توان باز خورد.

درباره احوالش رجوع شود بمقدمه ديوان كمال الدين مسعود خجندي باهتمام و تصحيح اقاي عزيز دلوت ابادي ، تبريز 1337.

مجمر غم:

بي غمت شاد ماد اين دل غم پرور ما

غم خوراي دل كه بجز غم نبود در خورما

دردمنديم و خبر مي دهد از سردون

دهن خشك و لب تشنه و چشم تر ما

مفلسانيم كه در دولت سوداي رخت

حاصل هر دو جهان هيچ نيرزد بر ما

گر تو در مجمره غم دل ما سوزاني

همچنان بوي تو يابند زخاكسترما