امامي

امامي

امامي از شاعران معروف نيمه اول قرن هفتمست كه بمدح امرا و وزراي كرمان اشتغال داشت ودر عهد خود خود مورد احترام شاعران و استادان بود . سخن او بيشتر بشيوه شاعران قرن ششمست ، ماند غالب آنان هم مداج زبردستست و هم غزلسراي خوش سخن ، و چاشني عرفان سخن او را گاه جلاي خاص مي بخشد . وفاتش بسال 667 هجري (= 1268 ميلادي )‌بوده است.

درباره اورجوع شودبه :‌از سعدي تاجامي ،‌آقاي علي اصغر حكمت ،‌تهران ،‌1327 شمسي ، ص 137 – 140 ، ترجمه از جلد سوم تارخي ادبيات ايران دوارد برون.

سيركمالي

دوش بي خود زخود جدا گشتم                 با خدا بي خود آشنا گشتم

نظري بر دلم فگند كزو                              كاشف رمز انبيا گشتم

بلقاي ابد رسيدم از آن                              كه بكلي زخود فنا گشتم

پيش ازين بنده خرد بودم                           كه بمعقول مبتلا گشتم

تا نفس زآستان عشق زدم                         رهبر عقل رهنما گشتم

     قلب و مغشوش بودم اول حال                    از غش غير چون جدا گشتم