سيد محـمـد حسين بهـجـت تـبـريـزي در سال 1285 شمسی در شهر تبريز ديده به جهان گشود.پدر وی حاجي ميرآقا خشگـنابي است که از سادات خشگـناب ( قـريه نزديک قره چـمن ) و از وکـلاي مميز دادگـستـري تـبـريز و مردي فاضل و خوش محاوره و از خوش نويسان دورهً خود و با ايمان و کريم الطبع بوده است و در سال 1313 مرحوم و در قـم مـدفون شد.

شهـريار تحـصـيلات خود را در مدرسه متحده , فيوضات  تـبـريز و دارالفـنون تهـران خوانده و تا کـلاس آخر مـدرسهً طب تحـصيل کرده است ولي در سال آخر دست تقدير او را به دام عشقی نا فرجام گرفتار ساخت و اين ناکامی موهبتی بود الهی, که آتش درون و سوز التهاب شاعر را شعله ور ساخت و در سلک صاحبدلان در آمد.

وی ابتدا در اشعارش بهجت تخلص می کرد. ولی بعدا دوبار برای انتخاب تخلص با ديوان حافظ فال گرفت و يک بار مصراع:

 «که چرخ اين سکه ی دولت به نام شهرياران زد»

 و بار ديگر

«روم به شهر خود و شهريار خود باشم»

 آمد از اين رو تخلص شعر خود را به شهريار تبديل کرد.