خواجه شمس الدين محمد حافظ شيرازي ، متخلص به حافظ و ملقب به لسان الغيب ، مشهور ترين غزلسراي فارسي است . يکي از بزرگترين شاعران ايراني ،و به نظر برخي از شعر شناسان ،بزرگترين شاعر ايراني است . پدر او بهاءالدين در زمان اتابکان از اصفهان به شيراز رفته و در آن شهر به بازرگاني مشغول شده بود . او اهل کازرون است . تاريخ تولد او دقيقا معلوم نيست . ولي برخي به قراين ولادت او را سال 726 هجري  ميدانند . پس از مرگ پدر، خانواده او از هم پاشيد و حافظ که کوچکترين فرزند خانواده بود ،با مادر خود در شيراز ماند . در کودکي به کار مشغول شد و مدتي به خمير گري پرداخت . ساعات فراغ را به کسب علم اختصاص داد . علوم ادبي و شرعي را فرا گرفت . قرآن را حفظ کرد و حافظ ( حفظ کننده قرآن )نام گرفت . او خط خوش و پخته اي هم داشته است . از جزئيات زندگاني او اطلاع موثقي در دست نيست . بعضي از شارحان ديوان او معتقدند که وي زني به نام شاخ نبات داشته و فرزندي هم به نام شاه نعمان که به هند مهاجرت کرده و در آن ديار در گذشته است . از رويدادهاي مهم زندگي حافظ ،مرگ فرزند خردسال و همسر جوان اوست . در شعر هاي خود از اين حادثه با اندوه فراوان ياد کرده است :

آن يار کزو خانه ما جاي پري بود

سر تا قدمش چون پري از عيب بري بود

دل گفت فرو کش کنم اين شهر به بويش

بيچاره نداشت که يارش سفري بود

بيشتر شعرهاي حافظ غزل است . چند قصيده و رباعي و مثنوي کوتاه نيز دارد . او خود تا وقتي زنده بود ، شعرهايش را در يک جا گرد نکرد . پس از مرگش دوستان وي شعرهايش را در دفتري گرد آوردند . معروف آن است که يکي از دوستانش به نام ( محمد گلندام ) اين کار را کرده است . بعضي از نسخه هاي خطي و چاپي ديوانش مقدمه اي دارد که ظاهرا ان را همين محمد گلندام نوشته است .