قبل ازميلاد مسيح در امريكاي جنوبي و در شبه جزيره بوكاتان ، مراسم مذهبي اجرا مي شد . در اين مراسم در محوطه اي كه دورتا دور آن را مجسمه هاي خدايان فرا گرفته بود. شركت كنندگان توپي راكه از ساقه و برگ گياهان مقدس درست شده بود به درون حفره هايي كه درزمين ايجاد شده بود ،مي انداختند. اين جنبش مذهبي كه به بسكتبال امروزي شباهت داشت پوك تاپوك ناميده مي شد.

در قرن شانزدهم ميلادي نيز در كشور مكزيك ورزشي به همين شكل اجرا مي شد و تيم برنده مي توانست لباس هر يك از تماشاچيان را به عنوان جايزه در خواست كند .
دكتر جيمز ناي اسميت ، مربي آموزشي آموزشگاه اسپرينگ فيلد در ايالت ماساچوست امريكا ، با مشكل خاصي روبرو بود. او با تعدادي دانش آموز نا آرام و پر انرژي كار مي كرد و به دنبال راهي براي از بين بردن انرژي جسماني اين دانش آموزان مي گشت ، البته تا زماني كه هوا خوب بود اين مشكل چندان مشهود نبود ، چرا كه زمين هاي روباز ورزشي و ورزشهاي پر تحركي ، مانند : بيسبال و فوتبال ، تمامي نيازهاي جسماني و رواني ورزشكاران را ارضا مي كرد .

مشكل اساسي در فصل سرما ، كه ميدان هاي ورزشي در زير لايه اي از يخ وبرف پنهان مي شد ، بروز مي كرد. سالنهاي سر پوشيده چندان وسيع نبود كه بتوان ورزشهاي مذكور را در آنجا اجرا كرد. در سال 1891 ، ناي اسميت دست به ابتكار زد. او دو سبد مخصوص چيدن هلو را در دو طرف سالن ژيمناستيك آموزشگاه ، كه ابعادي در حدود 8/19 و 7/13 متر داشت ، در ارتفاع 3 متري از سطح زمين نصب كرد.

او اين ايده را از بازي لاكروس كانادايي ها گرفته بود كه در آن هدف بازيكنان انداختن توپ فوتبال به داخل سبدها بود و هر تيم شامل نه نفر مي شد. ناي اسميت قوانيني براي بازي وضع كرد و آنها را روي سالن نصب كرد.ولي چون هر بار كه توپ در سبد مي افتاد يكي از بازيكنان از نردباني بالا مي رفت و توپ را خارج مي كرد و بازي مجددا" از نيمه زمين آغاز مي شد ، بازي بسكتبال بسيار آرام و بدون تحرك بدني زياد انجام مي شد. به اين دليل بعدها از سبدي استفاده كردند كه بسته نبود وبا انداختن توپ به داخل آن از سبد خارج مي شد .