بطور کلي مي توان کويرهاي ايران را براساس خصوصيات عمومي سطح آنها به 7 گروه زير طبقه بندي نمود.   البته اين طبقه بندي هميشه کاملا مشخص نيست و گاهي خصوصيات برخي از گروهها با هم همپوشي دارند. بطور کلي انواع A يعني کويرهاي رسي و E يا کويرهاي نمک و G يا کوير درياچه هاي دايمي کاملا مشخص هستند و مي توانند در گوشه هاي يک مثلث قرار گيرند. از طرف ديگر انواع B و F يعني کويرهاي رسي خيس و درياچه هاي موقت در طبقه بندي فوق، در حد واسط بين انواع A و G قرار دارند و نوع C يا کويرهاي رسي همراه با نمکزار بين A و E قرار دارد.
نوع D يا کويرهاي رسي خيس همراه با نمکزار مي تواند در مرکز مثلث قراربگيرد. براي انواع کويرهاي اختصاصي، مثل کويرهاي همراه با مخروط افکنه دلتايي، کويرهاي C خيس همراه با نمکزار ولي بدون صفحات رسي و يک کوير با يک درياچه دايمي و يک درياچه فصلي کنار گذارده شده اند. نوع D يا کويرهاي رسي خيس همراه با نمکزار مي تواند در مرکز مثلث قراربگيرد. براي انواع کويرهاي اختصاصي، مثل کويرهاي همراه با مخروط افکنه دلتايي، کويرهاي C خيس همراه با نمکزار ولي بدون صفحات رسي و يک کوير با يک درياچه دايمي و يک درياچه فصلي کنار گذارده شده اند. 

الف- گروه A: کويرهاي رسي

به استثناي کوير سبزوار که مخروط افکنه دلتايي نيز دارد، بر روي سطح کويرهاي اين گروه غير از صفحات رسي هيچ نوع پوشش ديگري ديده نمي شود.
تعداد کويرهاي متعلق به اين گروه 27 عدد است که برابر با 45 درصد تعداد کل کويرها و 14 درصد سطح کل کويرهاي ايران مي باشد. 39 درصد سطح کل صفحات رسي کويرهاي ايران در اين گروه قرار گرفته است. سطح صفحات رسي در اين کويرها از 35 تا 2103 کيلومتر مربع تغيير مي نمايد که مورد دوم آن متعلق به کوير سبزوار (6) است.

اين گونه کويرها بيش از همه در شبکه داخلي ايران گسترش دارند چگونگي پيدايش اين گونه کويرها شبيه ساير کويرها است. مگر آنکه تکامل آنها بوسيله نمک بيشتر رسوبات و عمق آب زيرزميني آنها تغيير نمايد.

براي تشکيل يک کوير رسي به چاله بسته اي نياز است که از نظر هيدرولوژيکي ميزان تبخير آن دير يا زود زيادتر از ميزان هرزابهاي وارده به آن خواهد شد. ممکن است اين نوع کويرها بستر يک درياچه قديمي و يا باطلاق فصلي باشند که سطح آنها بصورت موسمي حاوي قشر نازکي از آب باشد که رسوبات ريز مخروط افکنه آبرفتي را نيز با خود حمل مي کند. البته هميشه تميز بين اين دو نوع تکامل، بخصوص وقتي رسوبات آن يکدست نبوده و بطور ضعيفي تفکيک شده باشند آسان نيست. به استثناي کويرهاي نيريز و شيراز (59 و 60) که اطراف آنها را نوار سا حلي تکامل يافته اي فرا گرفته است، در اطراف کويرهاي ايران چنين آثاري ديده نمي شود. بنابراين مي توان تصور نمود که سطح کويرهاي داخلي ايران را در دوره هاي مرطوب گذشته، فقط آب کم عميقي فراگرفته بوده است.

در نتيجه چنين به نظر مي رسد که کويرهاي رسي بر اثر تجمع لايه هاي نازک از مواد ريز فصلي رشد نموده اند و وجود لايه هاي درشت تر در اين رسوبات نشان دهنده طغيانهاي غيرعادي بر روي اين صفحات است. پس از تشکيل، کويرهاي رسي ممکن است براثر تغيير شرايط هيدرولوژيکي، بر اثر تغيير شرايط جوي، و يا تغيير شکل چاله، تغيير يابند مثلا تشکيل صفحات باد کرده بر روي آنها و يا توسعه گياهان فرآتيک بر روي بعضي نقاط آن و بالاخره تشکيل کپه هايي از گياهان فرآتيک بر اثر بالا آمدن سطح آب زيرزميني بر روي اين صفحات، در حالي که پايين رفتن سطح آب زيرزميني موجب سخت شدن بيشتر صفحات رسي مي گردد. ايجاد حرکات تکتونيک بر روي اين صفحات و يا جريان هرز آبهاي سطحي بر روي اين نوع کويرها (مانند کوير سبزوار "6") مي تواند موجب تشکيل بريدگيهايي بر روي سطح آنها بشود. تغييرات ديگر سطحي در بخشهاي قبل مورد بحث قرار گرفته است.