پيگيرترين دنباله‌رو داستان‌نويسان آمريكايي در ايران ابراهيم گلستان است كه نخستين ترجمة داستان‌هاي همينگوي و فاكنر به فارسي را از او داريم. بيشترين تلاش اين نويسنده صرف استحكام ساختمان‌ داستان‌هايش مي‌شود. در مجموعه داستان آذر، ماه آخر پائيز (1328) نشان مي‌دهد كه در بكارگيري صناعت داستان نويسي فاكنر موفقيت‌هايي نيز داشته است. گلستان در داستان نويسي معاصر فارسي به عنوان نويسنده‌اي كه بيش از اندازه به سبك پايبند است، شهرت دارد.

خود او مي‌گويد: « براي من نقطة اساسي يك كار، ساختمان است… عقيده‌اي را كه براي ساختمان دارم از همان اول داشتم و رعايت كردم … اگر ساختمان قصه محكم باشد و عقايدش كمونيستي يا فاشيستي، يا كاتوليكي، يا امپرياليستي باشد، در حد اين تحليل فرقي نمي‌كند» به خاطر همين عقايد صورت‌پرستانه است كه گلستان از سوي نويسندگان مدرنيست ايراني مورد تقليد و تكريم قرار مي‌گيرد. مدرنيستهاي دلخسته‌اي كه مضمون آثارشان را ملالهاي عاشقانه و غمهاي تجريدي و غريبي تشكيل مي‌دهد كه به قول چرني شفسكي « زائيدة بيكاري و فقدان دلواپسي‌هاي مادي است.» از سوي ديگر گلستان نيز آنگاه كه مي‌خواهد از داستان‌نويسان برجستة ايراني نام ببرد، جز نويسندگان مدرنيست كسي را نمي‌شناسد.

گلستان داستان‌هاي آذر، ماه آخر پائيز و شكار ساله (1334) را طي سال‌هاي 1326 تا 1331 نوشت. موضوع تمام اين داستانها را كه پس از انشعاب حزبي او نوشته شده‌اند ترديد در درستي فعاليت‌هاي اجتماعي و بالاخره بيهودگي اين فعاليت‌ها تسكين مي‌دهد.