محمدعلی بهمنی

[ad_1]

تو از اول سلام ات پاسخ بدرود با خود داشت

اگرچه سحر صوتت جذبۀ داوود با خود داشت

بهشتت سبزتر از وعدۀ شداد بود اما

برایم برگ برگش دوزخ نمرود با خود داشت

ببخشایم اگر بستم دگر پلک تماشا را

که رقص شعله ات در پیچ و تابش دود با خود داشت

سیاوش وار بیرون آمدم از امتحان گرچه

دل سودابه سانت هرچه آتش بود با خود داشت

مرا با برکه ام بگذار دریا ارمغان تو

بگو جوی حقیری آرزوی رود با خود داشت

[ad_2]

لینک منبع

سایت ساز